Train de juiste patronen en geniet van meer energie en levensplezier!

Als we in beweging zijn, is ons brein ook in beweging. We laten onze geest de vrije loop en juist daardoor zijn we in staat herinneringen, gedachten en gevoelens in een nieuwe context te plaatsen. Onderzoek met MRI-scanners en andere technische apparatuur toont aan dat wandelen onze cognitieve vermogens enorm doen toenemen. We zijn ons bewuster van onze omgeving, waardoor onze sensibiliteit verhoogd wordt. Ook willen we aldoor weten waar we ons bevinden, dat maakt ons alert. Lopen schenkt ons endorfine, een gevoel van welbevinden en geluk. Dat maakt ons weerbaarder tegen depressies en ouderdom. Het beeld dat uit het onderzoek naar voren komt is dat lopen onze hersenactiviteit stimuleert en alles scherper, sneller wordt. Alerter: ons gehoor, gezichtsvermogen, reactievermogen en geheugen.

Bron: NRC over Shane O' Mara ( hoogleraar Experimenteel hersenonderzoek, Ierland)

Puberkinderen

Tijdens (holistische) coaching sessies komt regelmatig aan de orde dat men moeite heeft met een puberend kind. Leeftijd kan zeer verschillen. Een vriend van mij zei ooit de wijze woorden: in deze leefperiode kan je het beste zeggen ‘ik hou van je en ik ben er voor je’. En voor de rest is het hun weg. Drinken, roken, foute vrienden en veel gedrag waarvan wij toch denken ‘dat deed ik vroeger ook’.

Ik ben het er wel mee eens want we hebben er als ouders nauwelijks grip op. Belangrijk om met hen in contact te blijven. En eens te vragen waar hun behoefte ligt, in het leven algemeen of in geval dat er iets mis is. Op een workshop over verbindende communicatie gaf een meneer aan dat hij geen grip had op zijn puberzoon. En hij sprak zijn zoon vaak toe hoe het wel en niet moet in het leven, immers hij is ouder en heeft ervaring. En de zoon pakte het niet op en vader werd alleen maar bozer en de relatie liep ook steeds stroever. De workshop leider vroeg de man of hij wel eens aan zijn zoon die vraag had gesteld ‘waar heb je behoefte aan’? Een beetje stamelend gaf hij toe dat niet zo te vragen. Een jongeman in de zaal nam het woord: ‘ik ben wel iets ouder dan jouw zoon maar ik begrijp zijn afzetgedrag. Want de behoeftevraag is een juiste want ik wilde in die periode gehoord en gezien worden’. En wordt je dat niet dan ga je simpelweg dusdanig gedrag laten zien dat je wel gezien wordt. En als je dan nog niet gezien wordt dan wordt de confrontatie nog groter gemaakt.

Ook geldt natuurlijk erbij willen horen, een normaal kuddegedrag. Want wie de kudde verlaat heeft kans dat de beer hem of haar opvreet. Ooit een bijzondere ervaring meegemaakt: na net terug te zijn van vakantie met mijn meiden is op dezelfde avond onze jongste (ca 15 jaar dan) van plan om uit te gaan. Moeder zegt dat dat niet de bedoeling is want de school begint ook weer. Ze tut zich op en komt naar beneden en haar moeder gaat voor de voordeur staan. Dan loopt ze de garage in en verdwijnt. Vanuit de huiskamer had ik ook iets geroepen dat het niet mocht. Ik kookte van woede dat ze zo’n gedrag had wat we echt niet eerder hadden meegemaakt. De volgende dag zit ze aan de eettafel en loop ik naar haar toe en zeg: ‘wat jij mij gisteravond hebt geflikt moet je nooit meer doen’. Mijn opgeheven boze toon maakte haar enigszins bang. Door de tranen heen zei ze: ‘ik wilde er perse heen omdat klasgenoten daar ook waren en …… zij wilde niet dat ze er niet bij was want dan hoorde ze niet bij de groep…..’ Ik heb me nog nooit zo beschaamd gevoeld want waarom had ik haar niet gevraagd naar haar behoefte op dat moment. Dan had ze het uit kunnen leggen en dan had ik het volkomen gesnapt en zelfs goedbevonden. Mijn dochter haar oudste zus heeft veel aandacht in het gezin door een handicap en de jongste voelt zich altijd tweede… (vandaar dat ik haar om haar behoefte erbij te horen begreep). Verbindende communicatie kan je veel leren hoe je met een ander communiceert: waarneming (zonder oordeel), gevoel (wat ervaar jij en/of de ander), behoefte (wat is nu belangrijk voor jou en/of de ander) en verzoek (wat zou specifiek bijdragen aan jouw welzijn).

Opvallend is ook te zien dat de moeder of vader eigenlijk hetzelfde karakter hebben als de puber en dan botst het of je bent beste maatjes. Raar toch? Vaak is het bij botsen dan aandacht vragen om liefde en aandacht. Ze meten zich aan jou en dagen je uit. En omdat je zoveel herkenning ziet met jezelf en je jeugdtijd dat je je puber wil behoeden voor weet ik niet wat. Angst is dan de aanwezige bij jou.

Wat ik ook zie is de plek in het gezin. Vaak krijgen de oudste kinderen in een meerkind gezin een onduidelijke positie in het dagelijks leven, terwijl de rangorde heel belangrijk is. Daar kan je in een familie opstelling goed herstel in bewerkstelligen (zie www.jblt.nl).

En een kind positieve aandacht geven is eenvoudig te doen. Eén op één gesprekken voeren, samen iets leuks doen en waarderen ook al doen ze domme dingen (in jouw ogen dan).

Ik heb me altijd zorgen gemaakt om mijn gehandicapte kind. Boos dat ze zich niet ontwikkelt. En in alles wat ze meemaakt in begeleiding, medicijngedoe en veel zorg. En ook al woont ze niet om me heen: ze is 24 uur per dag en 7 dagen in de week mijn kind en mijn zorg. Wat voor mij de ommekeer was is dat iemand zei dat iedereen zijn eigen leven leidt. Dat het te bewandelen levenspad dus ook voor iedereen anders is. Zo is een kort leven of ziekzijn ook onderdeel van de levenservaring. En niemand weet waarom dat zo wreed kan zijn. Het doodringen van dit systeem heeft mij geleerd om beter met mijn gehandicapte dochter Eline om te gaan. Het is haar leven en haar te bewandelen levenspad. Een spirituele kapper zei ooit eens dat downkinderen de volmaaktste ziel is na verschillende reïncarnaties….. Niets meer hoeven en simpel leven.

Een ander ergerlijk systeem is dat ze niet opruimen. Als ze naar hun kamer gaan en jij vraagt of ze het wasgoed dat op de trap ligt even mee naar boven nemen, dan is de kans groot dat ze het niet uitvoeren. Zo ergerde een moeder zich aan haar dochter die haar vuile goed niet in de wasmand deed. Gedragen kleding, ondergoed en natte handdoeken kwamen de slaapkamer niet uit. En moeder dan maar opruimen anders wordt het een rotzooi. Totdat de moeder ervaart dat de liefde wel van één kant komt. Ze besluit gewoon niet meer op te ruimen zegt ze tegen haar dochter en vraagt haar dat toch zelf te doen. Dat is toch het minste dat je kan doen: je eigen spullen opruimen…

Enfin de moeder ziet geen ondergoed in de wasmand en vraagt zich toch wel af of ze wel schoon ondergoed aandoet. Moeder kwam tot de ontdekking dat dochterlief de schone onderbroeken uit het mandje van haar moeder haalde…. Een deskundige zei ooit dat kinderen op die leeftijd niet bezig zijn met orde en reinheid ed. Ze zijn bezig om een plek te vinden in hun leven naar volwassenheid.

Dat mijn oude vriend zei ‘van ze houden’ is toch iets wat heel normaal is maar soms aangevreten is door de slechte ontstane verhouding met de puber. En ‘er voor ze zijn’ geeft iets aan van onvoorwaardelijke liefde en geen oordeel of afkeuring. Wat je ook meemaakt, je bent altijd welkom.

Werk aan de winkel ��

Geluk en verdriet

Verdriet heeft allerlei positieve toepassingen. Uit onderzoek is gebleken dat we ons de details van een winkel preciezer herinneren als het slecht weer was en we een slechte bui hadden dan als het lekker weer was en we blijmoediger waren. Verdriet bevordert dus wel de herinnering. Ook is bekend dat we vaak juister oordelen als we verdrietig zijn omdat we dan alerter en minder goedgelovig zijn. Van verdriet gaan we ook beter en overtuigender communiceren.

We hoeven het verdriet niet actief te zoeken, maar we hoeven ons ook niet door het verdriet te worstelen, grimas op je gezicht, op weg naar blijdschap. Verdriet is een ‘scherpende’ emotie. Het houdt ons waakzaam. En zorgt ervoor dat we ons diepgaander en onbarmhartiger onderzoeken. Wie verdriet heeft is scherp op de wereld afgestemd. Alleen al de bereidheid om moeilijke emoties te verwerken, leidt tot grotere levensvoldoening. Ze zetten ons aan om te overleven en ons voort te planten. Veel invloeden op zoektocht geluk is om de negatieve emoties klein te maken.

Geluk behoort in het Oosten niet actief te worden nagestreefd, evenmin als verdriet actief behoort te worden vermeden. Verdriet hoort er dus te zijn en wegdrukken heeft geen zin want het komt vroeg of laat voor je staan, wil gezien worden en gerespecteerd. Belangrijk is ook in het verdriet te gaan als het zich voordoet en je doen beseffen waar het vandaan komt. Om vervolgens stappen te nemen de oorzaak onder ogen te zien en er iets aan te doen.

Wat we en wie we zijn

In de basis gaat het om harmonie van je fysieke lijf en de aansturing van je hersenen. Daarbij ben je afhankelijk van je voorouderlijke systeem en je levenservaring. Je hebt dus ook bagage van iemand anders bij je geboorte. En ben je al voorgeprogrammeerd. Met aanleg (muzikaal), eigenschappen (techneut, leraar, arts) en ook trauma’s (oorlog, vroegtijdig overlijden familielid). De rugzak bij je geboorte heeft dus al een paar stenen. Door opvoeding, omstandigheden en omgeving wordt je verder gevormd.

Eigenlijk worden we geboren om problemen op te lossen. We zijn een evoluerend systeem dat ons door de duw in je rug, van trauma’s en overlevingsdrang , dit ook laat zijn! Mijn ervaring is ook dat je een beter leven hebt als je de problemen werkelijk oplost. Je kan niet verlangen naar een heerlijke maaltijd als je je ziek voelt. Je kan geen mooie wandeling maken als je een zware rugzak draagt met stenen die je er niet uit hebt gehaald. Je kan niet aardig zijn als je zelf een omhelzing mist. Je past je gedrag, je levensstijl wel aan, aan je ‘handicap’, want je wilt mee in de wedloop van alledag. Totdat je op een punt bent aangekomen van ongelooflijke moeheid.

Je kan dus ook niet goed je werk doen, je relatie onderhouden en mensen in je nabijheid , als je zelf niet goed in je vel zit.

Ik coach mensen die al een half leven achter de rug hebben en ook die hun leven jong volwassen beginnen. En bij een ieder zie je de effecten van het voorouderlijke systeem en de eerste levensjaren. Een jong volwassene heeft minder ervaring dan zij die halverwege zijn. En de laatste die laten zien hoe gechipt we zijn en ons door vastzittende overtuigingen blijven gedragen.

Een aantal praktijkgerichte situaties belicht:

Scheiden

Op dit moment gaat al bijna 1 op de 2 samenwonende relaties (statistisch huwelijk genoemd) mis en gaan de stellen uit elkaar. Zonder aanwezige kinderen op zich draagzaam. Echter zijn er kinderen dan is het een ramp!!! Ik kan me geen groter trauma voorstellen die we kinderen hiermee aandoen. Vermits er geen grote misstanden zijn zoals mishandeling, misbruik, verslaving of psychiatrische persoonlijkheden. Want dan is uit elkaar gaan voor de kinderen vooralsnog de kans om een betere opvoeding te gaan meemaken.

De relatie begint veelal met het natuurlijk ingestelde systeem verliefdheid. De natuur heeft iets slims bedacht om ons voor te laten planten: geilheid. In het begin van je jonge leven heel fijn om zo samen op te gaan. Totdat de kinderen er zijn (vooropgesteld dat je er niet te lang mee wacht) en dan verdwijnt veelal dit oergevoel en ontstaat er verbondenheid. Een verbinding die uit gaat groeien tot wederzijds respect. En dit sterke gevoel kan ons ook beschermen tegen de verleidingen van alledag. De Schepper zou ons dat verliefdheidsgevoel toch maar 1 keer moeten geven. Veel relaties gaan stuk om dit oergevoel verliefdheid. We zouden onszelf toch moeten kunnen beheersen tegen deze verleiding. Maar nee hoor, we zijn in staat om letterlijk alles achter te laten en ons samen te smelten met het nieuw lief. Blind voor schadelijke aspecten van deze beslissing. Een bedrogen en afgeserveerde partner, kinderen die er niets van begrijpen, ouders en familie die geen keuze kunnen maken of afhaken. En ook op het werk kan het van invloed zijn want de positiviteit straalt van je af en je wilt dat iedereen jou dat geluk gunt. En ja is het met een collega, dan loopt het niet altijd harmonieus af.

Enfin een hoop leed in je omgeving maar een trauma voor de kinderen. Die kunnen geen partij kiezen. Zien hun vader of moeder met een nieuwe partner en je wordt geacht vooral mama of papa dit geluk te gunnen. Het gevolg is bekend dat kinderen van hot naar her verplaatst worden. Geen inspraak hebben in woonsituaties met vreemde nieuwe papa of mama. Boosheid meemaken van een geslachtofferde mama of papa en dat aanhoren maar geen partij kunnen kiezen. Ouders zijn het ideaalbeeld voor kinderen voor veiligheid en geborgenheid. En hoe nu dat verder?

Inmiddels zijn/worden de effecten zichtbaar bij deze kinderen. Ze mochten bij de scheiding niet treuren en er werd ook niet gevraagd hoe zij zich eronder voelden. Want ja de kinderen moeten toch blij zijn voor de gelukkige vader of moeder? En ervaren daarna de vele kapotgemaakte relaties.

Het resulteert op latere leeftijd tot belangrijke stoornissen bij deze kinderen. Mijn dochter zei een tijd na de scheiding “ik neem geen relatie want het wordt toch niks”…. Daar schrok ik toen erg van. Het lijkt er ook op dat ze het lange termijn perspectief kwijt zijn. Vaak kortstondig ‘consumeren’ van wereldreizen, zoveel mogelijk ‘volgers’, ‘likes’ of connecties willen hebben, virtueel dan wel. En dat terwijl we kuddedieren zijn en verbondenheid nodig hebben door nabijheid.

Er volgt vaak nog een traject waarbij de zo ‘harmonieuze’ scheiding (vindt altijd één van hen…) uitmondt in een vechtscheiding en ook hier de kinderen weer middenin staan.

Hoe voorkom je dan een scheiding

Een relatie is hard werken, steeds weer opnieuw. Dat je zoveel mogelijk datgene kan doen wat jij graag wilt. En heb je een partner die met jou gedrag kan leven door het jou te laten doen of het met je deelt en meedoet. Fijn als je zo iemand treft. Ook een kwestie van geluk hebben. Want ben je elke keer compromissen aan het doen dan doe je beiden de helft van hetgeen je 100% zou willen doen. Je kent het wel, meegaan naar een feestje van je partner, geen zin hebben en toch meegaan. Met als gevolg dat jij saggerijnig rondloopt en je partner zich geneert om dit gedrag. Beiden een kloteavond.

Mijn recente ervaring komt van ‘verbindende communicatie’ of wel ‘geweldloze communicatie’. Onder de aandacht gebracht rond 1980, door Marchall Rosenberg in USA. Bedoeld om in het leger dusdanig te communiceren dat het niet nog meer geweld voortbrengt. Deze manier van communiceren zou al vanaf onze eerste woordjes aangeleerd mogen worden: geen oordeel maar waarneming, aftasten van elkaars gevoelens, behoeftes uitspreken en vervolgens een verzoek indienen. We kunnen immers zo ongenuanceerd reageren op iemand dat de ander boos wordt en zelfs weggaat.

Ik ervaar de vaak heftige ongenuanceerde reactie als een trigger op een trauma. In een relatie kan een dopje van de tandpasta al leiden tot een hoogoplopend conflict. De een vraagt of de ander het dopje na gebruik op de tube kan doen (dat hoort, is hygiënischer of wat dan ook). En wordt daar na meerdere opmerkingen geen gehoor aan gegeven dan voelt de ander zich gekwetst omdat hij/zij niet gehoord wordt. Een zwaarwegend overlevingssysteem om niet gehoord/gezien te worden! Dat kan leiden tot een hevige ergerlijke reactie. De aanhoorder denkt er niet bij na om dat dopje na gebruik op de tube te draaien. Vaak doen we wel handelingen omdat je weet dat de ander dat op prijs stelt. Na een aantal berispingen, de toon steeds grimmiger, kan ook de aanhoorder geïrriteerd raken want vanuit zijn/haar systeem is overrulen of domineren not-done, immers vader of moeder was ook dominant. En zo is de cirkel rond om elkaar te gaan irriteren. En als je maar vaak genoeg dit bij en met elkaar meemaakt, dan zou je kunnen stellen dat de relatie minder aangenaam wordt. Dit soort situaties kan ook leiden tot ander getreiter waardoor het alleen maar erger wordt. Voorbeelden zijn het onthouden van seks, pesterig dingen terugdoen en de ander plezier misgunnen. Welnu: het begin van een minder prettige relatie is ontstaan. En laat je het op z’n beloop dan zal het resultaat kunnen zijn dat je de warme gevoelens van verbonden zijn begint kwijt te raken. Heb je goede vrienden of een coach/buddy dan kan je regelmatig in voorkomende gevallen dit bespreekbaar maken. In mijn beleving kijkt de coach dan naar waar het conflict ontstaat: bij jezelf! Ik geloof dus niet in mediators, die gedrieën gesprekken laat voeren. ’Verbeter de wereld en begin bij jezelf’ is de oude wijsheid voor de aanpak.

Belangrijk is dus om triggerpoints, ofwel trauma’s te ontdekken. Er zijn verschillende methoden om deze minder dominant te laten zijn in je leven: EMDR, NLP, Familieopstelling en Walking-in-your-shoes. En heb je je ‘rommel’ opgeruimd dan heb je veel minder of zelfs geen felle reactie als de ander iets zegt of doet waar je eerder getriggerd door werd. En zo heb je minder gedoe in je relatie en dan is de uitkomst dat je het samen fijn hebt met elkaar. Het zal nooit helemaal koek en ei zijn echter is de verhouding liefde-shit toch in het voordeel van liefde.